İngilis arxeoloq Hovard Karter 1922-ci ildə möhürlü otağa ilk dəfə daxil olanda donub qaldı, gözlərinin zəif işığa alışmasına imkan verdi.
Yavaş-yavaş duman çəkildi. O, sonralar pıçıldayaraq belə demişdi: “Qəribə heyvanlar, heykəllər, qızıllar… Hər yerdə qızılın parıltısı”.
Onun gördüyü şeyə 3000 ildən artıq bir müddətdə heç kim toxunmamışdı.
Firon Tutanhamonun məzarı kral standartlarına görə kiçik olsa da, ağlasığmaz dərəcədə zəngin idi. Bu məzar hələ o günə qədər talançılardan, zamandan və tarixin aşınmasından “sağ çıxmışdı”. Bu kəşf dünyanı heyrətə gətirdi, Qədim Misir haqqında məlum olanları yenidən yazdı və indiyədək tapılmış ən böyük arxeoloji tapıntılardan birinə çevrildi.
Amma heyrət tezliklə qorxu ilə qarışdı.
Sonrakı illərdə qazıntı ilə əlaqəsi olan bir çox insan qeyri-adi şəraitdə həyatını itirdi. Qəzetlər bu hekayəni dərhal yayaraq ona “Fironun lənəti” adını verdilər. Elm fövqəltəbii heç bir dəlil tapmasa da, bu əfsanə öz-özünə yaşayaraq gücləndi.
Bu gün belə, bəzi yerli sakinlər və ziyarətçilər məzara daxil olmamışdan əvvəl tərəddüd edirlər — o boyalı divarların arasında hələ də görünməmiş bir şeyin gizləndiyindən narahat olurlar.
Əfsanə olsun ya təsadüf, fironun məzarı sadəcə qızıl və daşdan ibarət bir abidə deyil.
Bu, tarixin nəfəs aldığı, sirrin pıçıldadığı və əfsanə ilə reallıq arasındakı xəttin silinməkdən imtina etdiyi bir məkandır.
Ağagül Mürsəlov
KONKRET.az
