Türbə - daş deyil, dəyərdir
Bir türbə, sadəcə bir məzar yeri deyil. Türbə - xatirənin cismaniləşməsi, hörmətin arxitekturası, bir xalqın dəyərə çevirdiyi yaddaşdır. O torpaqda bir bədən uyuyur, lakin o məkan yalnız bioloji bir sonun deyil, mədəni və mənəvi bir başlanğıcın ünvanıdır.
Seyid Yəhya Bakuvi kimi bir şəxsiyyətin türbəsi təkcə bir övliya üçün tikilmiş memarlıq nümunəsi deyil. Bu məkan Azərbaycan ruhunun fəlsəfi, ədəbi, sufi və mədəni təzahürüdür. Onun ruhuna hörmət göstərmək - milli yaddaşa, mədəni kökə və insanın mənəvi aləminə hörmət göstərmək deməkdir.
Bakuvi ədəbiyyatı
Ədəbiyyat - xalqın dua formasında danışan ruhudur.
Bakuvi ədəbiyyatı - yalnız bir sufi poetikası deyil. Onun yazdıqları insanın içində baş verən mübarizələrin poetik xəritəsidir. Deyirdi ki, "Söz ruhun qanadıdır. Əgər söz yanlışdırsa, ruh da yerə enər."
O, ədəbi dili dua ilə fəlsəfənin qovşağında işləyib. Onun risalələri yalnız dini mətnlər deyil, ədəbi psixologiyadır, fəlsəfi poeziyadır, ruhani dramdır.
Azərbaycan cəmiyyətində bu sözlərin təsiri səssiz, lakin dərin olmuşdur. Onun "Əsraru'l-Əvliya" adlı əsərindəki ruhun mərhələləri barədə fikirləri Azərbaycan ədəbiyyatında və mənəviyyatında "kamil insan" idealının əsasını təşkil edib. Nəsimi, Füzuli, Xətai, Sabir kimi nəhənglər bu irfan və düşüncə məktəbinin irsinə əsaslanaraq millətin qəlbini ədəbiyyatla oyadıblar. Bakuvi - bir xalqın daxili romanıdır.
Əgər xalqın tarixi "xarici hadisələr toplusudursa", onun ədəbiyyatı daxili hadisələrin salnaməsidir. Bakuvi isə bu salnamənin ilk fəslini yazanlardan biri olub.
Onun yazdıqları yalnız təsəvvüf deyil, içimizin inşasıdır. Onunla biz:
- Sevgi nədir?
- Dövlət nə zaman ədalətlidir?
- İnsan nə vaxt kamildir?
- Varlıq nədir, yoxluq nə ilə başlayır?
- kimi sualları cavablandırmağa cəhd edirik.
Əgər bu gün Azərbaycan ədəbiyyatı bəşəri dəyərləri daşıya bilirsə, bu, Bakuvi irsinin mənəvi genetikası sayəsindədir.
Bakuvi irsi - dünyaya yazılmış Azərbaycan məktubudur.
Seyid Yəhya Bakuvi təkcə Azərbaycan xalqı üçün deyil, bəşəriyyət üçün də hikmət mənbəyidir. Hal-hazırda onun fəlsəfi və ədəbi fikirləri Afrika ölkələrində ruhi terapiya və kollektiv şəfa modellərində, Cənubi Amerikada sufi qrupların etik tərbiyəsində, Avropa fəlsəfəsində metafizik insan konsepsiyasının əsaslarında, İslam dünyasında şəxsiyyət və cəmiyyət münasibətinin tənzimində istifadə olunur.
Onun ardıcılları bu gün dünyada 100 milyona yaxın insanı əhatə edir. Bu artıq regional irs deyil, qlobal mədəniyyət hadisəsidir. Bakuvi Azərbaycanın dünyaya ünvanladığı ədəbi-fəlsəfi məktubdur.
İçərişəhər - sadəcə qala deyil, içimizdəki əbədiyyətdir
İçərişəhər Azərbaycan üçün yalnız memarlıq irsi deyil. Bu, daxili şəhərdir, xatirənin daşlaşmış formasıdır, bir millətin öz mədəniyyətinə etdiyi səcdədir.
İçərişəhərdə hər daş bir misra kimidir. Orada atılan hər addım bir fikrin üzərinə yazılıb. Seyid Yəhya Bakuvi məhz bu şəhərin divarları arasında:
- Səssizliklə danışmağı,
- Ruhla yazmağı,
- Ədəbi dili duaya çevirməyi
- öyrətdi.
İçərişəhər onun ruhunun məskənidir. Ora təkcə ziyarət yeri deyil - təfəkkür məkanı, mədəniyyət laboratoriyası, ədəbi və ilahi harmoniyanın vəhdət yeridir.
Hörmət: türbəyə yox, özümüzə
Türbənin yanında musiqi çalmaq və ya konsert keçirmək, əgər bu səslər əxlaqi ritmdən çıxıb, ictimai hörməti təhqir edirsə, bu, sadəcə bir mədəniyyət məsələsi deyil, bu, əxlaqi böhran, daxili nizamın pozulmasıdır.
Bu, bir övliyanı yox, öz ruhumuzu təhqir etməkdir.
"Əgər dəyərlərə sayğı duyulmazsa, zaman insanı yox, insan zamanı itirər." (Seyid Yəhya Bakuvi)
Nəticə əvəzinə: Bir türbə - bir fikir - bir məsuliyyət
Seyid Yəhya Bakuvi türbəsi təkcə bir şəxsin məzarı deyil. Ora mədəniyyətin məbədi, ədəbiyyatın sükutla oxunduğu məktəb, fəlsəfənin göy üzünə baxdığı bağça, dövlətin ruh axtardığı güzgüdür.
Əgər biz bu məkanı şouya çevirdiksə, dəyərlərimizi itirərik.
Əgər biz bu məkanı duaya çevirdiksə, xalq olaraq diriləriyik.
Ədəbiyyat - qəlbin danışığıdır.
Türbə - ruhun dincəldiyi yerdir.
Bakuvi - bu ikisini birləşdirən xalqın səssiz duasıdır.
Ona hörmət - keçmişə borc deyil, gələcəyə ümiddir.
Səssizlikdə Danışan Fəlsəfə: Seyid Yəhya Bakuvi və mədəniyyətin ilahi çəkisi.
XV əsrin bu günə əks-sədası olan şəxsiyyəti - Seyid Yəhya Bakuvi, yalnız dini elmlərin daşıyıcısı deyil, eyni zamanda ontoloji dövlət fəlsəfəsinin banilərindən biridir. Bakuvi üçün dövlət anlayışı, hüquqi və inzibati bir qurumdan daha artıqdır - o, insan ruhunun zahirdəki təcəssümüdür.
"Əgər içində nizam yoxdursa, çöldə qurduğun saray dağılacaq." (Seyid Yəhya Bakuvi)
Bu ideya Platonun "ideal dövlət" anlayışını xatırladır, lakin ondan fərqli olaraq Bakuvi dövlətin təməlini təkcə ağıl və əxlaqda deyil, ruhi mərifət və ilahi idrakla tənzimlənən daxili ölçüdə görür. O yazır ki, "Kamil insan dövlətdən əvvəl yaranmalıdır."
Bu isə bizə göstərir ki, Azərbaycan fəlsəfi ənənəsində dövlət sadəcə hakimiyyət aləti deyil, ruhani-mədəni bir missiyadır.
Bakuvi və Qərb Fəlsəfəsinin kəsişməsi: Susmaqla düşünmək
Avropa fəlsəfəsində Mistisizm, xüsusilə də Eckhart, Böhme, Hildegard von Bingen, daha sonra isə Kant və Heidegger kimi filosoflarda təsəvvüfə yaxın düşüncələr görünür. Xüsusilə Heidegger "varlığ"ın "səssizlikdə açıldığına" inanırdı.
Seyid Yəhya Bakuvi isə çox daha əvvəl yazırdı: "Səssizliyin içində Haqqın səsi duyular. Kəlmədən əvvəl hiss var, səsdən əvvəl nur."
Bu baxış tərzi, Qərb metafizikasında sonralar inkişaf edən "transsendental ideya" anlayışına paralel gəlir. Kantın "noumen" - ağılın tam dərk edə bilmədiyi, amma var olduğunu sezə bildiyi sahə, Bakuvidə "batini aləm" kimi mövcuddur. Fərq ondadır ki, Bakuvi onu təkcə sezmir, həm də mərifət və zikr vasitəsilə ona çatmağa çağırır.
