Unudulmaz sənətkar kimi yaddaşlara əbədi həkk olunmaq hər aktyora nəsib olan xoşbəxtlik deyil. Görkəmli aktyor Hacıbaba Bağırov bunu bacarmışdı. O, adını teatr və kino tariximizə öz istedad və zəhmətinin qüdrəti ilə yazdırmışdı.
Publik.az xəbər verir ki, aktyorun doğum günü (12 iyun) ərəfəsində “Kaspi”nin “Doğmalar”ı onun həyat yoldaşı Arzu Bağırova ilə söhbətləşib.
“İş, teatr onun üçün birinci idi”
- Hacıbaba Bağırovla son müsahibəm Musiqili Komediya Teatrında - onun direktor və bədii rəhbər olduğu vaxta təsadüf etmişdi. Marağımı boğa bilməyib haqqınızda soruşdum. Xoşbəxt görünürdü...
- (Sözümü kəsir-T.M.) Görünmürdü, xoşbəxt idi...
- Bu sözləri indiki kimi yadımdadır: “Hər gün pəncərədə dayanıb məni yola salır, maşına minməyincə pəncərədən çəkilmir...” Xatırlayırsınız o anları?
- Xatırlayıram... Hər səhər dururdu, yeməyini yeyirdi, yola salırdım. Onda biz ikiotaqlı evdə yaşayırdıq. Balaca bir eyvanımız vardı, mətbəxə qatmışdıq. Sürücü düz blokun qabağında onu gözləyirdi. Hər dəfə maşına minəndə başını qaldırır, əl edirdi. Mən də əl etdikdən sonra yola düşürdü. Baxmayaraq ki, bir saat sonra biz yenə görüşürdük. O, müdir olduğuna görə hər gün işə tez gedirdi. Mən də sıravi işçi olduğuma görə gündüz 11-də gedirdim. Bir gün də hava çox yağışlı və soyuq idi. Onu yola saldım və çarpayıya uzandım. Bir də gördüm zəng edir: “Mən burdayam, gedim ya qalım?” Eyvana yaxınlaşdım, gördüm yuxarı baxır. Hər gün eyni proses idi...
Teatr bizim ikinci evimiz idi. Hacı bazar günləri də işə gedirdi, çünki tamaşalar olurdu. Hətta həftənin birinci günləri - teatrın istirahət günü də gedirdi. O, çox dəqiq adam idi. Tamaşa başlamamışdan hər aktyor saat 5-də öz qrim otağında olurdu. Hacı da bu adəti pozmurdu. Lap ikinci hissədə oynasa belə, aktyorlardan qabaq qrim otağına gedib tamaşaya hazırlaşırdı. “Mən nümunə olmalıyam”, - deyirdi. İş, teatr onun üçün birinci yerdə idi.
“Mən heç kimin ailəsini dağıtmamışam”
- Yadınızdadırmı, o vaxt sizinlə evlənəndə söz-söhbətlər səngimirdi. Sizin evlilik hekayəniz hamıya maraqlı idi. Onda sosial şəbəkələr bu qədər yayğın deyildi, amma ciddi mediada belə yazılırdı. Şəxsi həyata baş qoşmaq kimi çıxmasını istəməzdim, amma bəlkə illər keçəndən sonra danışasınız. Bu hekayə nədən başladı?
- Biz kütlədən həmişə uzaq durmuşuq. Bu gün bloqerler, tik-tokerlər və başqaları tanınmaq istəyirlər. Hacının buna ehtiyacı yox idi. Biz hər şeydən uzaq qalırdıq. Bu gün də eləyəm. Reklamdan, tanınmaqdan uzağam. Bu, nə mənə, nə də övladıma lazımdır. Hacının həyatında çox az dostu vardı. Mənim də ətrafım geniş deyildi. Bu gün də elədir - ətrafımda anamdır, övladımdır... Heç kimlə maraqlanmıram. Hər insan həyatı bir dəfə yaşayır. Ətrafına zərər verməmək şərti ilə öz həyatıdır, necə istəyir elə yaşasın. Hacı ailə qurmağını heç kimdən gizlətmirdi, efirdə də çıxıb danışırdı. Yaş fərqimizin olduğunu deyirdi. Mənim üçün də kimsənin fikri önəmli deyildi. Önəmli olsaydı, ən azı özümdən 37 yaş böyük insanla ailə qurmazdım. Mən əsas öz xoşbəxtliyimi düşündüm. Fikirləşdim ki, özümə uyğun bir insan seçmişəm. Onunla bir yerdə olmaq çox xoş idi. Bir qadın xoşbəxtliyi üçün nə lazım idisə, mən onu Hacıda tapdım. Seçimimi düz etdim. Mən heç kimin ailəsini dağıtmamışam. Biz evlənəndə Hacı artıq üç il idi ki, rəsmi boşanmışdı. Öncə mənim üçün önəmli olan dini nikah idi, bunu etdik. Dünyaya halal övlad gətirmək önəmli idi. Amma insanların söz-söhbətindən uzaq olmaq üçün biz rəsmi nikah da bağladıq. Yoxsa bu rəsmiyyət mənim həyatımda heç nəyi dəyişmirdi. Bəziləri “rəsmi nikaha getdi ki, rəsmi xanımı olsun”, - deyə bilərdi. Əgər söhbət bizə dövlət başçısı tərəfindən hədiyyə edilən ikiotaqlı mənzildən gedirdisə, sonradan bizə üçotaqlı mənzil də hədiyyə edildi. Biz heç rəsmən evli olmadığımız zaman Hacı ikiotaqlı mənzili mənə hədiyyə etmişdi. Bilirsiniz ki, ev hədiyyə olanda bölünən əmlak sayılmır. Bu gün mən Hacıdan sonra 20 ildir ki, yalnızam. Övladım və anamla yaşayıram. Elə isə sual edirəm: bir qadının problemləri, evinin yükü, övladının təhsili kimisə maraqlandırır? Bu gün mən yalnız qızım Şöləyə baxıb özümü xoşbəxt sayıram. Anamın sağlığı, yanımda olması da xoşbəxtliyimdir. Amma bir qadın xoşbəxtliyi... Mən yeddi il bir qadın kimi xoşbəxt oldum, bu gün o xoşbəxtlikdən çox uzağam. Özümü övladımın problemlərinə, təhsilinə həsr etmişəm. Hər günümə şükür edirəm! Yaşadığım xoşbəxt günlərimin xatirəsi mənə yetərlidir.
“Mən Hacının insanlığını sevdim”
- Hacı bir aktyor kimi çox məşhur idi. Olsun ki, “Şirbalanın sərgüzəşti” kimi “sərgüzəştləri” də olmamış deyildi. Ad çəkməyəcəyəm, sənət dostlarından biri mənə onun haqqında belə demişdi: “Hacıbaba həyatda iki şeyin pərəstişkarı idi – yaxşı geyimin və evlənməyin. Hər gözəlin bir eybi olur, tez-tez evlənmək də onun eybi idi”. Bu fikirlərin fərqində idiniz?
- Hacı məndən sonra belə bir şey etsəydi, mənim üçün problem olardı. Mən bürc olaraq oxatanam və çox qısqancam. Hacı heç bir nöqsan buraxmamağa çalışırdı. Biz 24 saat bir yerdə idik. O, heç mobil telefonuna özü cavab vermirdi. Qısqanmağa bir səbəb yox idi. Yaşadığımız müddətdə mənsiz oynadığı tamaşası da yox idi. Mənsiz heç qrim otağına da getmirdi. Xasiyyətimi bilirdi. Mən çox qısqanc olmuşam. Nə gizlədim, məndən çəkinirdi. İşdə təbii ki, işçilərlə danışmalı idi. Düşünürəm ki, hər kişi bir xanımdan çəkinməlidir. Bu, ən azı bir hörmətdir. Bu hörmət olmasa, ailə ayaq üstdə durmaz. Mən həmişə deyirəm ki, ailə xoşbəxtliyi, sevgi təkcə pulla deyil. Bir baxın, ən çox boşanmalar imkanlı insanların arasındadır. Hacı imkanlı olmayıb. Biz onunla ailə quranda altı ay kirayədə yaşamışıq. Hacı hər dəfə evindən çıxanda yalnız pal-paltarını götürüb. O zaman Hacı sadəcə Xalq artisti idi, “Şöhrət” ordeni vardı. Bunlar da vərəsə olmur ki, mənə qalsın. Mən Hacının insanlığını sevdim. O, bir qadını necə ələ almağı bacarırdı. Bəlkə də bu, yaşla və ya həyat təcrübəsi ilə bağlı idi. Hacı çox erkən yaşlarında tanınmışdı. 28 yaşında “Ulduz”da oynamışdı. Şan-şöhrəti çox tez qazanmışdı. Ona görə xanımların damarını tutmağı bacarırdı. Mən onunla çox rahat idim, amma ayağımı bastalamamaq şərti ilə... Yalandan deyim ki, hər şeyə göz yumurdum, yox. Çox hökmlü xanımam. Əgər gənc bir xanım olaraq həyatımı ona bağlamışdımsa, o da bir kişi kimi ona dəyər verməli idi. Hacı özünə qarşı da çox diqqətli idi. O, geyiminə olduqca çox pul xərcləyirdi. Heç vaxt bununla bağlı ona “yox” demirdim. Fikirləşirdim: bir gün Hacı həyatda olmayanda özümə bağışlaya bilməzdim ki, o nəyisə istəyib, mən ona “yox” demişəm. İstədiyi həyatı ona bacardığım qədər yaşatmışam. O da məni ovcunun içində saxlayıb.
- Kənardan müdaxilələr çox olurdu?
- Ailəmizdə heç bir problem, söz-söhbət olmayıb. Kənardan müdaxilə çox böyük maneədir. Ancaq iki insan bir-biri üçün yaşayanda bu, onlara mane olmur. Hacı heç vaxt həyatımıza heç kimi buraxmayıb. Evimizin qapısından keçən insanlar çox az olub. Hacı incəsənət adamlarının evində olmasını sevmirdi. Və ya qohum-əqrəba çox gəlib getsin, həyatımıza müdaxilə etsin... Bu xasiyyətini də çox bəyənirdim.
- Bəlkə bəxtiniz onda gətirib ki, Hacının “mülayim”, belə deyim, sizi əzizləyə biləcəyi vaxtına düşmüşünüz?
- Yəqin (gülür – T.M.). Həmişə deyirdim ki, sənin görüb doymuş vaxtına düşmüşəm. O, ancaq ailə, rahatlıq istəyirdi. Həftədə bir dəfə restoranda yemək günümüz vardı. Qalan günlər dörd divarın arasından çıxmırdı. İş və ev...
“Dünyasını dəyişməmişdən bir gün əvvəl dedi ki...”
