Kulis.az Rasim Qaracanın yeni şeirlərini təqdim edir.
qız elə beləcə də dedi:
“bir qram da üşümürəm” –
nə qədər güclü olur insan
üşüməsi qramla ölçülən
bir canlıyla yanaşı addımlarkən
***
qumlardan öyrənəcəyim çоx şеy var
məsələn
ayaq izlərini saxlamaq
***
nə qədər böyüklük var bu ağacda
biri gəlib baltalasa,
səsini çıxarmayacaq...
***
bir-birinə bənzəyir ölümdən sonrakı illər
***
iki kölgə pıçıldaşır:
“deyirlər ki, günəş…”
***
dəmir yoluyla addımlayırıq,
qatarın fitini eşidib sən sağa, mənsə sola ayrılırıq
mazut daşıyan bir yük qatarı deyildi sanki
zaman özü idi aramızdan axan
qatar keçib getdi və
baxdım ki, sən artıq yoxsan...
***
yola düşüb gedirsən
corabsız ayaqqabı geymənin verdiyi azadlıq
havası var başında
üçtəkər arabasıyla qarşına çıxan balaca
oğlanın üzündəki xoşbəxt təbəssüm də
güc verir sənə...
eh, məgər bir yol tapmazmı insan
geriyə dönməyəcəyini bildiyi zaman...
***
– nədir axı mənası yaşamanın,
ölümdən sonra da varmıdır həyat?
– soruşdu əzilmiş tənəkə Limonad Bankası.
cavab gəlmədi,
öz aləmindəydi boş Pivə Butulkası
seyr edirdi küləyin sovurduğu
rəngli Dondurma Kağızlarını...
***
bilirəm, səndən ayrılacam
bilirəm, əbədidir bu ayrılıq
bilirəm, geriyə dönüşü yoxdur onun
inanıram, səndən ayrılmayacam
inanıram, əbədi deyil bu ayrılıq
inanıram, görüşəcəyik bir gün
***
dünən axşam burada
tısbağalar sevişən bu sahildə
həyat necə maraqlıydı –
nə qədər güldük onların ıh-ıh səslərinə
şəkillərini çəkdik,
paylaşdıq...
indi harasa yox olublar,
deyəsən özləriylə aparıblar
bizim də sevincimizi
və sevgimizi
***
əl-ələ tutub taxta körpüdən keçdik,
sonra ot basmış dar cığırla addımlayıb
gölün sahilinə endik
birlikdə dayanıb batan günəşə,
göldə yatan camışlara baxdıq
tənha qurbağanın səsini dinlədik –
o an ağlıma gəldi
bəlkə də insan təkbaşına dərk edə bilməz həyatı
əl-ələ tutduğun birisi olmadan...
Əşyalar silsiləsi
Sis
sabahın ala-toranında
sis bürüyüb hər tərəfi
oraya
sisin görünməz etdiyi uzaqlara
yol alıb insanlar
onlar zamanın da içində
elə bu sayaq
əriyib yox olacaqlar
Hörümçək
I
səssiz-səmirsiz enir əllərimə
oğrular elə bu sayaq
kəndirlə sallaşıb evlərə girər
gecə lampasının işığında yol alır çiyinlərimə doğru
burada
qulaqlarımın içində
zəncirlərə vurulub sevgilisi
qırx qapı arxasında
II
hördüyü tor
vurduğu ilmələr
bu, incə-mincə sənət
əsla boğaz dərdi deyil
hörümçəyə nə var
yüz il də yeməsə, eyninə gəlməz
təkcə bir azarı var
qarnının tək bir ağrısı
bu 40 günlük ömürdə
bir sevgili tutmaq
Daş
daşların yanından
səssizcə ötüb keçdim
onların min illik ibadətini pozmadan
Zürafə
bizim yaşadığımız bu qarışıq dünyada
uzaq Afrikada
qızmar savannalarda
öz sakit həyatını sürdürər zürafələr
sən demə, yer üzündə
beləcə arın-arxayın yaşamaq olar
Heyva
piştaxtanın üstündə
əsgərlik həyatına döyükən
başı qırxıq kənd uşaqları kimi
sıraya düzülüb heyvalar
sanki dil açıb deyəcəklər
hanı bizim
budaqdan-budağa atıldığımız günlər
Ütü
qız bədəninə bənzər
necə də incə-mincə düzəldilib bu ütü
evdəki dava-dalaşı unudub artıq
indi ayağa qalxacaq
sakitcə
heç bir şey olmayıbmış kimi
pəncərədən düşən
günəş zolaqlarını ütüləyəcək
Meşə
meşədən keçir yolumuz
bir an avtobusu saxladıb aşağı enir yolçular
kimi siqaret çəkir
kimi ağacların arxasına keçib çişini yapır
özü də belə yerdə murdarlamaq üçün ən
qocaman ağacı seçirlər
bir azdan yola düşüb uzaqlaşırıq
ağaclar arxamızca baxıb
başlarını bulayır
Mina
gecə yarısı
minaya düşmüş insanın bağırtısına diksinib
torpağın üstünə çıxır böcüklər
insanların əməlinə çaşqın-çaşqın
sağa-sola döyükürlər
Bıçaq
səsimi içimə qısıb
əlimi kəsmiş bıçağa mat-mat baxıram
insan olsaydı, sözünü geri götürdər
başına da bir qapaz ilişdirərdim
ancaq o
heç bir yanlışı bağışlamayan bumbuz parıltısıyla
büdrəsən, yenə kəsəcəm deyir sanki
üzündə soyuq gülümsəmə
Camış
balıq ovu təkcə balıq ovu deyil ki
bunlar bəhanədir
əsas məsələ
benzin qoxusu
motosiklet tırıltısı
küləkli hava
bir də
kəndin girəcəyində yolu kəsmiş camışlardır
Külqabı
bu səfər
içinə kül tökmədim
tum qabığı atmadım
bu səfər
qırılmış muncuq dənələrini toplayıb
qoydum külqabına
qaranlıqda işıl-işıl muncuqlar
