Bizim media saytından əldə olunan məlumata görə, ain.az məlumat yayır.
Bu gün Vətən müharibəsinin başlamasından 5 il ötür.Bizim.Media xəbər verir ki, Vətən müharibəsinin 3-cü günündə şəhidlik zirvəsinə ucalan Şöhrət Qasımovun həyat yoldaşı Türkan Qasımzadə onun haqqında təsirli fikirlərini bölüşüb.O, ötən 5 ildə yaşadığı günləri duyğusal şəkildə xatırlayıb:“Səhər açılacaq. Hamı müharibə xəbərini alacaqlar. İnsanlar bir-birinə zəng vuracaq, küçələrdə hamı pıçıltı ilə danışacaq, televizorların ekranlarında qırmızı “Son dəqiqə” yazısı yanıb-sönəcək.Amma mənim müharibəm hələ başlayacaqdı, bilmirdim 5 il öncə…Mənim müharibəm səssiz idi – nə tank səsi vardı, nə də barıt qoxusu. Mənim müharibəm hər səhər pəncərədən baxıb geri dönməyəcəyini bilmək idi. Hər telefon zəngi ilə ürəyimin ağzıma gəlməsi idi. Mənim müharibəm evin qapısında gözləyib “bəlkə bu dəfə qayıdar” ümidi ilə nəfəs almaq idi.Müharibə xəbərləri televizorda danışılırdı, amma mənim cəbhəm evimin otağının boş qalan tərəfindəydi. Mənim cəbhəm yemək süfrəsində bir boşqabın əskikliyindəydi. Mənim müharibəm yuxularımda davam edirdi – sən gəlirdin, sonra yenə gedirdin.Mənim müharibəm heç vaxt bitmədi. Çünki sənin yoxluğunla müharibə etmək atəşkəs tanımır. Hər gün yeni bir döyüş idi – xatirələrinlə, şəkillərinlə, səslərinlə. Hər gecə yeni bir qələbə və ya yeni bir məğlubiyyət idi – ya gülümsəyirdim sənin xatirənə, ya da göz yaşlarıma uduzurdum.5 il…5 ildir ki, mən döyüş meydanında tək döyüşçüyəm. Qarşımda düşmən yox, sənsizliyin soyuq divarı var. Mən o divara hər gün dəyirəm, amma sınmıram – çünki sənin gücünlə ayaqda qalıram.Hamı deyir ki, zaman yaraları sağaldır. Amma mənim yaralarım sağalmadı. Onlar sadəcə izə çevrildi. İzi olan insan isə heç vaxt əvvəlki kimi olmur. Mən də əvvəlki kimi deyiləm. Amma yenə də yaşayıram – çünki sənin xatirən mənim içimdə nəfəs alır.Hər bahar açanda güllərin qoxusunda səni görürəm. Hər payız yarpaqları töküləndə addımlarının səsini eşidirəm. Qışda qarın ağlığında sənin təmiz ruhunu, yayda isti küləyin əsintisində sənin nəfəsini tapıram. Dünya dəyişir, illər keçir, amma mənim müharibəm hələ də davam edir – sənin yoxluğunla, amma sənin sevgindən doğan güclə.5 il…Bəzən qorxuram ki, səni unutmaq deyil, səni necə xatırladığımı qarışdırım. Amma sonra başa düşürəm: səni heç vaxt unutmaram. Mən səni göz yaşından, gülüşündən, hətta tənhalığından tanıyaram. Əgər bir gün qayıtsan, sən də məni tanıyacaqsan – gözlərimdəki müharibədən, üzümə çökmüş sükutdan, hələ də səni gözləyən baxışlarımdan.Mənim müharibəm sənə olan sevgimdir – bitməyən, dayanmaq bilməyən, 5 ildir ki, məni həm yandıran, həm də yaşadan.5 il… Mənim müharibəm hələ də davam edir. Amma içimdə bir ümid var: bir gün sənin sülhünə qovuşacağam.Mənim müharibəmin içində bir işıq da var. O işıq sənin adındır. Mən yorulanda, dizlərim əsəndə, nəfəsim darıxanda sənin adını pıçıldayıram – və o an bütün cəbhə susur. Sanki hər şey dayanır, yalnız sən qalırsan.Mən bilirəm, bu müharibənin qalibi olmayacaq. Mən nə səni geri qaytara biləcəm, nə də yoxluğunu məğlub edəcəyəm. Amma mənim üçün qalibiyyət odur ki, sevgimizi yaşatdım. 5 il keçdi, amma mən hələ də “biz” deyə danışıram. Mənim müharibəm sevgimlə bərabər yaşayır.Bəzən Tanrıya dua edirəm – əgər yenidən görüşmək mümkün olsa, qoy bu dünyada olmasın, başqa bir aləmdə olsun. Qoy mən səni tanıyım, sən də məni tanı. Qoy mən səni bir baxışdan, bir gülüşdən, bir nəfəsdən tanıyım. Çünki bilirəm – əsrlər də keçsə, mənim müharibəm yalnız o zaman bitəcək.Və əminəm… Bir gün gələcək. O gün mənim gözlərimdə sükut yox, işıq olacaq. O gün mənim müharibəm dayanacaq. O gün mən sənin yanına gələcəyəm.5 il… Artıq zamanın ölçülmədiyi bir yerdəyəm. Sənsiz keçən hər gün məni bir az daha sənə oxşadır. Mən indi nəinki xatırlayıram, həm də yaşadıqlarımızı içimdə başqa bir formaya çevirirəm.Hər il sənin yoxluğunu yazdım, indi isə sənin ruhunla içimdə yaşadığım illəri yazıram. Artıq hər xatirə mənim nəfəsimə qarışıb. Səni itirmək yox, səninlə yeni bir ömür qurmaq olmuş bu 5 ilin adı.Artıq nə təqvimdə günləri silirəm, nə də zamanı hesablayıram. Çünki bilirəm ki, sən yoxsan – Bu beş il mənim içimdə bir körpü qurdu: acı ilə ümidin arasında, yoxluğunla varlığımın arasında.Mən səni hələ də gözləyirəm, amma bu dəfə gözləməyim yalnız səni geri qaytarmaq üçün deyil – səni içimdə yaşatmaq üçündür. Sən getdin, amma mən səndən sonra necə nəfəs alacağımı öyrəndim. Sən mənim üçün daha bir “sonra” deyilsən, sən mənim içimdə bitməyən hekayəmsən…Mən səni gözlədim, sənin yoxluğunun səsini dinlədim. Hər səhər səni işə yola salacağım hiss ilə oyandım. Bu, mənim ilk müharibəm idi.
Zamanın içində itən günlərin içindən səni çağırdım. Mənim hekayəm bitmədi, sadəcə hər dəfə ən əvvələ qayıtdı. Mən səni havanın qoxusundan, küçənin tinindən, bir eyvandan asılmış gödəkçədən tanıdım. Mən səni hətta öz tənhalığımdan tanıyırdım. Bu da mənim müharibəm idi.
5 il… Müharibə səngərlərində tək qaldım. Amma içimdə sən varsan. İçimdə hələ də ümid var. Mən hər baharda sənin nəfəsini, hər payızda addımlarını, hər qışda ruhunu, hər yayda səsini tapıram. Mənim üçün bu beş il sənin yoxluğunu deyil, sevgini yaşatmağı öyrətdi.İndi mən bilirəm: bu müharibənin qalibi olmayacaq. Amma mən uduzmamışam. Çünki sevgimiz hələ də sağdır. Mən səni itirmədim – mən səni içimdə yaşatdım. İndi mənim müharibəm sülhə çevrilib: sənin adında, sənin xatirəndə, sənin qoxunda, sənin gücündə.Bir məktubun bitişi budur – amma hekayəmiz bitməyib. Çünki sevgi bitməz. Sən mənim içimdə, hər nəfəsdə, hər addımda, hər dua və hər ümiddə yaşayırsan.İndi bilirəm: bu hekayənin bitişi yoxdur.Mən səni içimdə daşıyıram – hər nəfəsdə, hər addımda, hər dua və hər ümiddə.Bir gün gələcək, sənə qovuşacağım gün. O gün bütün müharibəm dayanacaq”.
Naibə Məmmədova, Bizim.Media
Daha ətraflı məlumat və yeniliklər üçün ain.az saytını izləyin.
