Dəfn edin siz məni “Zabul-segah”ın mayəsinə,
Deyirəm bəlkə məni bir gün oyandırdı muğam.
Uşaq idim. Kənddə hamı yığışıb AzTv-nin efirində muğama qulaq asırdı. Bizi də (7 qardaşın uşaqlarını) evdə səs salmayaq deyə analarımız zorla qucaqlarında oturdub gözlərini bərəldərək “Sus!” işarəsi ilə susdurmuşdu.
Böyüklər də sanki bu həyatda yoxmuş kimi susmuşdular, yeganə susmayan isə televizorumuzun içində oturmuş qara qaş, iri cüssəli, əlindəki yumru bir taxtanı (sonra bildim ki, ona qaval deyirlər) gah dizinin üstə qoyan, gah qulağının dibinə qaldıran, gah da dınqıldada-dınqıldada oxuyan kişi idi.
Evimizə sakitlik çöküb, hamı qulaq asır, hamı dinləyir. Biz əmiuşaqları isə bir-birimizə “bunlar dəli olub?” mesajı ötürürdük. Uşaq idik də, ən böyüyümüzün 6 yaşı vardı. Hardasa təxminən 30-45 dəqiqədən sonra “Muğam axşamı” deyilən o veriliş sona çatdı, sanki biz də böyük bir sıxıntıdan qurtulduq. İndi isə müzakirələr başladı.
“Ayə, zalımın oğlu əjdahadır da, əjdaha!”, “Adam dərdlərin sarı siminə toxunur da birbaşa!”, “Zalımın balası tarı, kamanı vəchə gətirir də!”, “Halaldır!”, “Zəngulələrə bax e!”, - və sair və ilaxır...
“Zalım oğlu oxuyanda, adamın ruhu dincəlir!”, - rəhmətlik nənəm elə bu fikrini demişdi, əmilərimdən biri (Adil əmim) qəfildən “mən ya öləndə, ya can verəndə, ya da qəbrimin üstə Arifi oxudarsınız!”, - dedi. Onda bildim ki, oxuyanın adı Arif imiş. Sonra özümün də sevə-sevə qulaq asacağım görkəmli xanəndə, korifey sənətkar, Xalq artisti, professor Arif Babayev.
Bizim evdə heç zaman bayağı, nənəm demiş “dingiş” mahnılara qulaq asılmazdı. Ancaq muğam, xalq mahnıları, dəsgahlar, bir də klassiklərin əsərləri hopmuşdu evimizin divarlarına. Əvvəllər elə bilirdim ki, bizimkilər onu yalnız Ağdamın Sarıhacılı kəndindən olduğuna görə sevirlər, - ata nənəm Ağdamın Novruzlu kəndindən idi, - amma yox, səbəb bu deyilmiş. Səbəb Arif Babayevin sənəti imiş – bütün respublikada, hətta bir çox xarici ölkələrdə də sevilən sənəti.
