Ötən gün Astanada keçirilən beynəlxalq musiqi müsabiqəsinin finalında Azərbaycanı münsiflər heyətində təmsil edən Samirə Əfəndi Ermənistan nümayəndəsi Saro Gevorkyana 12 bal verib və nəticələr elan olunduqda isə onu səhnədə qucaqlayıb. Xanım “əfəndi” bunun səbəbini belə izah edib: “Mən sülhün tərəfdarıyam, sənin haqqına girə bilmərəm”. O bunu deməklə özünə haqq qazandırmağa çalışıb...
Müharibə həmişə mənim üçün qorxulu bir yuxu kimi olub. Bəlkə də ölkədə ən çox sülh istəyən insanlardan biri elə mənəm. Çünki I Qarabağ müharibəsi başlayanda hələ uşaq idim, yenicə dünyanı dərk etməyə çalışırdım. Elə müharibənin nə olduğunu, bizə nələri yaşadacağını anlamadan kəndimizə şəhid xəbəri gəldi.
Kəndimiz kiçik olduğundan hamı bir-birini yaxşı tanıyır, axtarsan hamı bir-birinə qohum çıxar. Qara xəbər kənddə kiçikdən böyüyə hər kəsi sarsıtmışdı. Lakin şəhidin nəşini kəndə gətirmək mümkün deyildi, neytral zonada qalmışdı.
Birinci sinifdə oxuyurdum. Çox vaxt evə gələndə anamı evdə tapmırdım. Kəndin bütün qadınları növbə ilə həmin ailənin yanında olur, onlara dayaq olmağa çalışırdı. Hətta “bəlkə də həmin şəhid sizin övladınız deyil” deyərək ümid vermək istəyənlər də olurdu. 40 gündən sonra şəhidin nəşini böyük çətinliklə gətirmək mümkün oldu. O gün kənddə qopan fəryad səsi hələ də qulaqlarımdadır.
Müharibənin nə qədər dəhşətli olduğunu ilk dəfə o zaman dərk etdim. Ardınca atamın qonaq otağından asdığı böyük xəritə mənim üçün daha qorxunc oldu. Atam hər gün radiodan xəbərlərə qulaq asır, itirilən əraziləri həmin xəritədə qeyd edirdi. İşarələnmiş ərazilər çoxaldıqca məni daha çox qorxu bürüyürdü. Ən böyük qorxum ermənilərin bir gün bizim kəndə də gəlməsi və əsir düşmək idi.
