Bakı. Trend:
Rusiya vətəndaşı olan erməni milyarder Samvel KarapetyanınErmənistan siyasi həyatına qatılması ötəri jest yox, düşünülmüşsiyasi kombinasiyadır. Bu, nə hansısa xeyirxah niyyətinnəticəsidir, nə də təsadüfi gəlişdir. O, İrəvana sadəcə görünməküçün yox, hesablanmış bir planın tərkib hissəsi kimi gəldi. Onunqısa müddət sonra saxlanılması isə görünən odu ki, planlaşdırılmış,müəyyən dairələrin - köhnə rejimin adamları, maliyyə-dini klanlarvə xarici qüvvələrin - Ermənistanın gələcəyində öz yerini qaytarmaqcəhdinin bir hissəsidir.
Söhbət vətənpərvərlikdən və ya itirilmiş torpaqlara görə yananqəlbdən getmir. Söhbət illərlə susmuş bir milyarderin qəfildən“narahat olması”ndan yox, dərin xalq etimadsızlığını, siyasiparçalanmanı və nüfuzdan düşmüş kilsəni fürsətə çevirərək oyunaqoşulmasından gedir.
Karapetyan bu prosesə xilaskar kimi yox, alət kimi qayıdır -ağır, soyuq və təhlükəli alət. Bu, bir zamanlar ölkəni uçurumaaparmış oliqarxik sistemin reinkarnasiyasıdır. Əgər bu gün həminfiqur yenidən “alternativ” kimi təqdim olunursa, bu, Ermənistansiyasətinin nə qədər iflic vəziyyətə düşdüyünün barizgöstəricisidir: səhnədə yenidən milyardları olan, amma dövlətçilik,məsuliyyət və gələcək haqqında zərrə qədər anlayışı olmayankuklalar peyda olur.
2025-ci ilin iyununda Ermənistanda siyasi gərginlik yenimərhələyə qədəm qoydu. Bu mərhələdə Ermənistan Apostol Kilsəsi(EAK) təkcə milli kimlik məsələlərinə münasibət bildirən qurum kimiçıxış etmir, artıq müxalif siyasi oyunçular sırasına qoşulub.Hakimiyyətlə ruhani təbəqə arasında gedən çəkişmələr simvolikxarakterini itirib və indi bu proses daha çox strukturlaşmış siyasitəzyiqin əlamətlərini daşıyır. Bu təzyiqin əsas silahı isə kilsənindini nüfuzunun siyasi məqsədlərlə istifadə olunmasıdır.
Əsas dönüm nöqtəsi mayın 19-da yaşandı. Katolikos II QareginEtçmiədzində çıxış edərək belə dedi: “Mənəvi istiqamətini itirəndövlət gec-tez ərazi bütövlüyünü də itirir.” Bu ifadə, Bakı iləaparılan danışıqlarda Ermənistanın verdiyi güzəştlərə vəQarabağdakı mövqelərin itirilməsinə açıq eyham idi. Beləliklə, ilkdəfə olaraq kilsə birbaşa mövcud siyasi rəhbərliyi “millətinmissiyasını” itirməkdə günahlandırdı.
Cəmi üç gün sonra, 22 mayda Armavirdə minlərlə adamın iştiraketdiyi dualı mitinq keçirildi. Tədbir, “Veto” hərəkatı və keçmiş“artsax ordusu” veteranlarının dəstəyi ilə təşkil olunmuşdu.Ermənistan “Transparency International” ofisinin məlumatına görə,aksiyanın təşkilatçıları sırasında Robert Köçəryanla bağlıfondlardan maliyyələşən strukturlar da var idi.
Maraqlıdır ki, parlament müxalifətinin seçicini ətrafındatoplamaq qabiliyyəti tamamilə sıradan çıxıb: “InternationalRepublican Institute”un 2025-ci ilin iyun ayında apardığı sorğununnəticələrinə görə, sabiq prezident Robert Köçəryanın başçılıqetdiyi “Ermənistan” alyansının reytinqi cəmi 11 faizdir. Beləvəziyyətdə EAK demək olar ki, kütləvi ictimai gündəmiformalaşdırmaq gücündə olan yeganə quruma çevrilib. Bu xüsusilə sağpopulist partiyaların zəiflədiyi bir dönəmdə nəzərə çarpır.“PolitMetrica” analitik mərkəzinin hesabatına görə, 2025-ci ilinyanvar-may ayları ərzində “Ayrənik” və “Milli gündəm”partiyalarının ictimai fəallığı 39 faiz azalıb.
“Gallup Armenia”nın dərc etdiyi sorğuya əsasən, respondentlərin43 faizi EAK-nı “erməni kimliyini qoruyan yeganə institut” kimigörür. Bu isə kilsəyə siyasi səlahiyyətləri olmasa da, cəmiyyətəmənəvi arbitr kimi təsir etmək imkanı verir.
Bu kontekstdə kilsə artıq təkcə dini mərasimləri idarə edən birqurum deyil, hökumətlə qarşıdurmaya girən və kütləni səfərbəretməyə çalışan siyasi subyektə çevrilib. Onun fəaliyyəti dinietiqadın sərhədlərini çoxdan aşaraq, dövlətçiliyin və hüquqilegitimliyin əsaslarına təsir edən faktora dönüb.
Əslində, Ermənistan Apostol Kilsəsinin son aylardakı fəaliyyətitəsadüfi deyil. Onun ritorikasında millətçilik, qisasçılıq və əraziitkilərinin günahını Paşinyan hakimiyyətinə yükləmək motivləri dahaaçıq görünür. Kilsənin simasında cəmiyyətə “millətin itirilmişruhunu qaytarmaq” iddiası ilə çıxış edən, lakin əslində siyasicəbhəni zəiflətmək üçün istifadə olunan bir platforma var.
Bu, çox təhlükəli tendensiyadır. Əgər kilsə ideoloji cəbhədəreal müxalifətə çevrilirsə, bu o deməkdir ki, Ermənistanın siyasisistemi sarsılmışdır və boşluğu müqəddəslik iddiası ilə danışandini strukturlar doldurur. Kilsənin monolit nüfuzu fonunda bununnəticələri proqnozlaşdırılmazdır: daxildə parçalanma, siyasimanipulyasiyaların legitimləşməsi və nəticədə dövlətinstitutlarının daha da zəifləməsi.
Beləliklə, Samvel Karapetyanın qayıdışı və kilsənin aktivləşməsi- biri siyasi oliqarxiyanın, digəri isə ideoloji təsirin qoluolmaqla - eyni məqsədə xidmət edir: Ermənistanın zəifləyənhakimiyyət boşluğunda köhnə rejimin elementlərini yenidəndirçəltmək və bu zəifliyi alver predmetinə çevirmək.
Amma bu prosesin fonunda bir sual aktual olaraq qalır:Ermənistan bu ideoloji revanşizmi dayandırmaq gücündədir, yoxsayenidən tanış labüdlüklərin burulğanına düşəcək? Hakimiyyətin busituasiyada cavabı - kilsənin siyasi ritorikasına qarşı hüquqi vəinformasiya səviyyəsində nə dərəcədə səriştəli və soyuqqanlıreaksiya verəcəyindən asılıdır. Əks halda, ölkənin siyasi gündəminiartıq seçkilər yox, dua mərasimləri və mitinq formatında keçirilən“xütbələr” müəyyən edəcək.
Sonda belə görünür ki, Ermənistan nəinki sosial, iqtisadi, hərbiböhranla, həm də ideoloji manipulyasiyanın yeni mərhələsi iləüz-üzədir. Bu manipulyasiya isə “iman” donu geyinmiş siyasirevanşizmin ən kəskin formasıdır. Və bu revanşizmin bayraqdarıtəkcə Karapetyan deyil - onun arxasında həm maliyyə kapitalı, həmdə dini nüfuzu siyasi alətə çevirən klanlar dayanır.
Son aylarda Ermənistan Apostol Kilsəsinin siyasi ritorikasındatəkrar-təkrar səslənən əsas tezislər üç əsas ideoloji sütunətrafında formalaşır:
1. "Qarabağın itirilməsi ermənilərin milli fəlakətidir". Buifadə artıq Vagharşapat və Gümrüdəki seminariyalarda, bazar günüxütbələrində sistematik şəkildə işlədilir. İyun ayı üzrə "AzadAvropa Radiosu"nun erməni xidməti tərəfindən aparılan monitorinq dəbunu təsdiqləyir. Bu ritorika Qarabağ ətrafındakı məğlubiyyətindini-mifoloji kontekstdə təqdim edilməsinə xidmət edir və xalqınemosional reaksiyasını alovlandırır.
2. “Türkiyədən, Azərbaycandan və Qərbdən ermənilərinsuverenliyinə təhdid var". Burada əsas hədəf artıq “yadelli” deyil,həm də liberal dəyərləri, sekulyarizmi və Qərbin “protestantdünyagörüşünü” daşıyan yerli hökumət və onun tərəfdarlarıdır. 9iyun 2025-ci ildə “Oragir”də yayımlanan çıxışında arxiyepiskopYeğişe bu məsələyə xüsusi vurğu edərək, “protestant liberalizmindəstəkləndiyini” birbaşa Qərbin təsiri kimi təqdim edib.
3. “Sivilizasiya mübarizəsi əslində dəyərlərin savaşıdır". 16iyun 2025-ci ildə EAK Sinodu tərəfindən yayımlanan müraciətdə“proqressiv diktatura” ifadəsi işlədilib. Burada mübarizə artıqsiyasət yox, sivilizasiya dəyərləri üzərində qurulur və nəticədərəsmi hökumət “xarici dəyərlərin daşıyıcısı” kimi təqdimolunur.
Bu üç narrativ 1990-cı illərdə formalaşmış etnokonfessionaldövlət mifologiyasının yenidən aktivləşdirilməsinə xidmət edir.Ermənistan cəmiyyətində artan narazılıq, Qarabağdakı uğursuzluq vəqərbə artan asılılıq fonunda bu miflər yenidən dövriyyəyə buraxılırvə cəmiyyətin radikallaşdırılması alətinə çevrilir.
Kilsənin siyasi aktivliyindən əlavə, onun maliyyə fəaliyyəti dəciddi sual doğurur. Ermənistan Dövlət Gəlirləri Komitəsinin 2025-ciilin birinci rübünə dair hesabatında bildirilir ki, EAK-ınbalansında 230-dan çox daşınmaz əmlak var. Onlardan 47-si icarəyəverilir və bu icarə şərtlərinin yoxlanması mümkün deyil. Komitəəlavə edir ki, 18 obyekt üzrə kilsə vergi öhdəliklərini tam yerinəyetirmir. Bu faktlar kilsənin sadəcə dini yox, həm də kommersiyastrukturu kimi fəaliyyət göstərdiyini və dövlət nəzarətindənyayınmağa çalışdığını göstərir.
May-iyun aylarında İrəvan və Vanadzorda keçirilən hökumətəleyhinə aksiyalar zamanı qruplaşmış zəvvarları daşıyanavtobusların sayı artdı. “Helsinki Citizens’ Assembly VanadzorOffice”in məlumatına görə, bu nəqliyyat vasitələrinin əksəriyyətiABŞ-dakı erməni diasporasının nəzdində fəaliyyət göstərən “Knightsof Vartan” və “Armenian General Benevolent Union” kimi xeyriyyəfondları tərəfindən maliyyələşdirilir.
Eyni zamanda, EAK-ın Rusiyanın dini-mühafizəkar dairələri, eləcədə İran və Dəməşqdəki kilsə və hökumət nümayəndələri ilə təmaslarıintensivləşib. 2025-ci ilin mayında EAK nümayəndə heyətiarxiyepiskop Tovmasın rəhbərliyi ilə Dəməşqdə Antioxiya PravoslavKilsəsinin və Suriya hökumətinin təmsilçiləri ilə qapalı görüşlərkeçirdi. Rəsmi mövzu “şərq xristianlarının müdafiəsi” olsa da,israilli analitik Moşe Lazarın "Middle East Report"da yazdığınagörə, əsl məqsəd Qərb diplomatik mexanizmlərini dolanaraqalternativ təsir kanalları qurmaq idi.
İyun ayında isə EAK nümayəndələri Moskvada “Pravoslav XalqlarFondu”nun təşkil etdiyi tədbirdə iştirak etdilər. TədbirdəErmənistanın baş naziri Nikol Paşinyan “sekulyar internasyonalınkuklası” kimi ittiham edildi.
İyunun 17-də "CivilNet"-ə verdiyi müsahibədə Nikol Paşinyan buprosesi şərh edərək dedi: “Kilsə siyasi partiya ola bilməz. Bu,Konstitusiyanın pozulması və teokratiyaya aparan təhlükəli yoldur.”Amma problem ondadır ki, Ermənistanın hüquqi sistemi kilsəyə özəlstatus tanıyır. Konstitusiyanın 8.1-ci maddəsinə əsasən, EAK “millikilsə kimi istisna missiya yerinə yetirir”. Bu isə onun diniçərçivədən kənara çıxmasına hüquqi zəmin yaradır.
Nəticə etibarilə, zəifləyən siyasi müxalifət real təsirimkanlarını itirdiyi üçün müqəddəs strukturlara üz tutur. Kilsə isəbu vəziyyətdən istifadə edərək, xalqın tarixi inamına söykənibsiyasi proseslərə yön verməyə çalışır. Onun ritorikası artıqictimai debat yox, ideoloji şantaj vasitəsinə çevrilib.
Bu şərtlər daxilində kilsə, “dövlətçiliyə təhdid” və “mənəvitənəzzül” obrazları ilə çıxış etsə də, əslində revanşist, lakinrealist proqram təklif etməyən qüvvələrin maraqlarını qoruyur.Uzunmüddətli perspektivdə bu, Ermənistanın dünyəvi quruluşunadeyil, həm də EAK-ın özünün mənəvi nüfuzuna ciddi zərbəvuracaq.
Bu fonun aradan qaldırılması üçün Ermənistanın dövlət-kilsəmünasibətlərində institusional islahatlara ehtiyacı var. Əgər ölkəpostqarabağ böhranını ideoloji revanşizmin pərdəsi altında deyil,hüquqi və siyasi islahatlarla aşmaq istəyirsə, dini missiya iləsiyasi funksiyanın sərhədləri aydın şəkildə müəyyənedilməlidir.
2025-ci ilin may-iyun aylarında Samvel Karapetyanın adı getdikcədaha çox hallanmağa başlayıb. Və bu təkcə onun İrəvana dönüşü iləbağlı deyil. Söhbət ondan gedir ki, 2026-cı ildə keçiriləcəkparlament seçkiləri ərəfəsində Ermənistan müxalifətinin strukturunuyenidən formalaşdırmaq cəhdləri fonunda Karapetyan əsas fiqurlardanbiri kimi səhnəyə çıxarılır.
Ruben Vardanyanın siyasi fiaskosundan sonra (xüsusən 2023-cüilin sentyabrında Azərbaycan hüquq-mühafizə orqanları tərəfindənsaxlanılması ilə yekunlaşan avantürası) erməni diasporasının“qaytarılmış milyarderlər” xətti üzrə növbəti figuru kimi məhzKarapetyan irəli sürülür. "Tashir" holdinqinin sahibi olanmilyarder energetika, tikinti, logistika və media sahələrində iriaktivlərə malikdir. Fəqət onun maliyyə gücü siyasi baxımdan real vədavamlı təsir üçün yetərli deyil. Daha dəqiq desək - siyasi sahədəKarapetyan bir sıra fundamental məhdudiyyətlərləqarşı-qarşıyadır.
Əvvəla, onun siyasi platforması yoxdur. O, uzun illərdir ki,ictimai proseslərdən uzaq olub və yalnız 2024-cü ildən sonra “millialçaldılma”, “suverenliyin bərpası” kimi şüarlarla gündəmə gəlib.Hətta bu şüarlar belə, öncədən düşünülmüş proqram yox, daha çoxictimai emosiyanı manipulyasiya etmək üçün seçilmiş ritorikadır.May və iyun aylarında verdiyi müsahibələrdə Karapetyan ardıcılşəkildə populist mövzulara toxunur, amma real idarəetməmexanizmləri və ya siyasi plan təqdim etmir.
Üstəlik, onun son fəallaşması fonunda Ermənistan Respublikasınınsabiq prezidenti Serj Sarqsyanın və keçmiş RespublikaçılarPartiyasının funksionerləri ilə əlaqələri dəfələrlə qeyd olunub."Hetq Investigative Journalists Network" may ayında yayımlananaraşdırmada göstərilir ki, Karapetyan bu dairələrlə və eyni zamandaErmənistan Apostol Kilsəsinin bəzi nümayəndələri ilə təmasdadır. Buisə onun sadəcə diaspor milyarderi yox, həm də revanşistoliqarxiyanın yeni siması kimi meydana çıxarıldığını göstərir.
Yəni bu, təkcə Karapetyanın şəxsi təşəbbüsü deyil - bu,strukturlaşdırılmış planın tərkib hissəsidir. Plan isə sadədir:zəifləmiş müxalifət fonunda keçmiş hakim elita özünün yeni “üzünü”təqdim edir, kilsənin mənəvi resursu və diaspor fondlarının maliyyədəstəyi ilə seçkilər ərəfəsində ictimai diqqəti yenidən öz orbitinəcəlb etmək istəyir.
Lakin burada əsas sual dəyişməz qalır: əgər Karapetyan həqiqətəndə siyasi səhnədə qalmaq istəyirsə, onun strategiyası nədir? Təkcə“suverenliyin bərpası” və “qürurun qaytarılması” ilə ölkə idarəolunmur. Xalq artıq simvollardan və şüarlardan bezib. Ona aydın,realist, texniki və çevik proqram lazımdır. Bu isə Karapetyandahələlik görünmür.
Nəticə etibarilə, Karapetyan - köhnə rejimin yeni etiketliməhsuludur. Onun missiyası - sadəcə diqqəti yayındırmaq, revanşistdairələrə nəfəs vermək və seçkiyə qədər müxalif düşərgəni yenidənmobilizə etməkdir. Amma belə “qayıdışlar” Ermənistan cəmiyyətindənə etimad, nə də ümid doğurur. Əksinə, onlar keçmişin səhvlərinintəkrarlandığını göstərir - elə səhvlər ki, bu gün Ermənistanıpostqarabağ boşluğunda buraxıb.
Belə bir şəraitdə əgər ölkə həqiqətən də dəyişiklik istəyirsə, ozaman ictimai nəbzə yox, strateji idarəetmə qabiliyyətinə, yenisimalara və siyasi məsuliyyətə ehtiyac var. Samvel Karapetyan isəbu meyarlara hələ ki, cavab vermir.
2025-ci ilin iyun ayında İrəvanda yerləşən "Policy ResearchGroup" tərəfindən yayımlanan analitik hesabatda xüsusi vurğulanır:“Samvel Karapetyanın ritorikası, əsasən 2000-ci illərinəvvəllərindəki milli-ideoloji tezislərin təkrarıdır və onun RusiyaFederasiyasındakı real iqtisadi maraqları ilə ziddiyyət təşkiledir. O, Rusiyada tam şəkildə federal sistemə inteqrasiya olunub vəmövcud hakimiyyətlə hər hansı qarşıdurmadan yayınmağa üstünlükverir. Bu isə Ermənistan seçicilərində ciddi etimadsızlıq doğurur -xüsusilə 2020–2023-cü illərin travmatik təcrübəsindən sonra”.
Karapetyan ətrafında formalaşan qeyri-rəsmi koalisiyaya müxtəlifmaraqlı qruplar daxildir. Onlar Eçmiədzinə yaxın olan və IIQareginin dairəsində təmsil olunan bəzi yüksək rütbəli ruhanilər;Respublikaçılar Partiyasının keçmiş funksionerləri - o cümlədəneks-deputat Viqen Sarkisyan və keçmiş Təhlükəsizlik Şurasınınkatibi Artur Bağdasaryan; habelə Rusiya, Fransa və Livandakı ermənidiasporasına bağlı iri maliyyə qruplarının nümayəndələridir.
Bu birlik, zahirən geniş və “tərəfdaşlıq” görüntüsü versə də,faktiki olaraq qeyri-mərkəzləşdirilmiş, ideoloji baxımdan zəif vədaxili konsensusdan uzaq bir formatdır.
"International Republican Institute - IRI Armenia" tərəfindən 18iyundayayımlanan sorğu nəticələri göstərir ki, respondentlərin cəmi11 faizi oliqarxların siyasətə dönüşünü müsbət qarşılayır. Kilsəyəisə bu sahədə etimad daha da aşağıdır - cəmi 8 faiz vətəndaş dinirəhbərliyin ölkənin idarə olunmasında iştirakını düzgün hesab edir.Üstəlik, 65 faizdən çox respondent “kilsə və iri kapitalittifaqını” islahatların mənbəyi kimi qəbul etmir.
Bu, əslində Karapetyan ətrafında qurulan modelin nə qədər zəiflegitimliyə malik olduğunu açıq şəkildə göstərir. O, nə sosialsifarişə cavab verir, nə də real struktur təklif edir.
2025-ci ilin iyununda yayımlanan "Freedom House ArmeniaReport"da qeyd olunur ki, Karapetyanın rəhbərlik etdiyi blok bugünə qədər nə strukturlaşdırılmış siyasi proqram, nə də xaricisiyasətə dair hansısa yol xəritəsi təqdim edib. Bu, sırf “Paşinyanaqarşı olmaq” prinsipi üzərində qurulan kampaniyadır və müasirErmənistan üçün bu, yetərli deyil.
Partiyalararası sistemin parçalandığı, ideoloji axınlarınsolğunlaşdığı bir vaxtda, cəmiyyət konkret platformalar vəsosial-mədəni alternativlər axtarır. Əgər bu təqdim olunmursa,simvollar və çağırışlar təsir gücünü itirir.
Karapetyan bloku ictimai rəydə yenidən “90-cı illərin kultimiclərini” canlandırmağa çalışır: Qarabağda “qələbə simvolikası”,sərt güc, icra verticalı və s. Fəqət bu elementlər artıq Ermənistancəmiyyətində birləşdirici deyil. Əksinə, bu nostalgiya daha çoxbölücüdür. Kapitulyasiyanı (2020) və idarəetmə xaosunu (2023)yaşamış cəmiyyət bu gün simvollardan çox - konkret hüquqitəminatlar və institusional dayanıqlılıq tələb edir.
Ermənistan daxilində kilsə ilə biznes dairələrinin birləşdiyirevanşist blokların yaradılması Bakı tərəfindən potensial təhdidkimi qəbul edilir.
Biz bəzi erməni biznesmenlərinin, o cümlədən digər ölkələrinvətəndaşlarının milli qurtuluş adı altında cəmiyyətdə qarşıdurmayaratmaq və konfrantasiyanı diriltmək cəhdlərini qeydə alırıq. Hərhansı sərhəd təftiş cəhdləri rəsmi Bakı üçün qırmızı xətdir.
Bu, həm də onu göstərir ki, Karapetyanın çevrəsindəki qüvvələrinfəaliyyəti təkcə daxili deyil, regional təhlükəsizlik sisteminə dəziddir və bu baxımdan beynəlxalq müşahidəçilər və vasitəçilər üçündə ciddi siqnaldır.
Bugünkü Ermənistan müxalifəti təkcə parçalanmış deyil, eynizamanda real alternativ təqdim etmək gücündən məhrumdur. Onunsiyasi xətti “Paşinyan getsin” ritorikasından o yana keçmir. Bukontekstdə istinad nöqtəsi kimi kilsə, oliqarxiya və köhnə elitaseçilib - hansı ki, cəmiyyətin əksəriyyətində etimad doğurmur.
Nə Vardanyan, nə də Karapetyan siyasi baxımdan kifayət qədər nəəxlaqi legitimlik, nə idarəetmə qabiliyyəti, nə də institusionalzəmin göstərə biliblər. Onlar, sadəcə, xarici dairələrin Ermənistanüzərində oynadığı növbəti epizodun personajlarıdırlar - və bu,əhalidə daha çox məyusluq, yox, ümid yaradır.
Kilsəyə söykənən, biznes dairələri tərəfindən maliyyələşdirilənvə keçmişlə bağlı nostalgiya üzərində qurulan “milli dirçəliş”tezisləri əslində tərəqqi yox, dövr etmə strategiyasıdır. Bu,Ermənistanı irəli aparmaq yox, onu siyasi dalana qaytarmaqcəhdidir.
Əgər Ermənistan cəmiyyəti real siyasi keçid modelini - simvol vəxarici resurslardan asılı olmayan, yerli və dayanıqlıinstitusiyalara əsaslanan bir modeli - formalaşdıra bilməsə, ölkəpassiv gözlənti və frustrasiya arasında get-gəldə qalacaq. Bu isə,regionun başqa ölkələrində olduğu kimi, nə sabitlik gətirir, nə dəinkişaf.
Bugünkü Ermənistan Karapetyanla Paşinyan arasında, kilsə iləsekulyarizm arasında, Qərblə Şərq arasında seçim etmir. Ermənistanbu gün yetkinliklə yeniyetməlik, millət olmaqla müştəri olmaq,vətəndaşlıqla asılılıq arasında seçim edir.
Əgər bu seçim bir daha imitasiyanın xeyrinə edilərsə -Ermənistan sadəcə tarixdə deyil, öz tarixində də öz səsiniitirəcək.
